14

Starałam się zachowywać normalnie. Oczywiście na tyle normalnie, na ile mogę. Czułam się strasznie niezręcznie z zaistniałą wczorajszego wieczoru sytuacją. Rebecka usłyszała najgorszą część mojej rozmowy z Harrym i jak nie trudno się domyślić wyciągnęła swoje popieprzone wnioski. Starałam się z nią wczoraj porozmawiać. Wytłumaczyć o co chodziło Harry'emu, ale skończyło się to wszystko kłótnią i trzaskaniem drzwi. Kurwa ja nawet nie wiem czy ona na noc wróciła do mieszkania. Właściwie nie wiem już nic. 

Dzwoniłam jeszcze wczoraj do mamy i dopytywałam się czy może mama Rebecki mówiła coś na mój temat. Jak się okazało podobno ja nie chcę już się z nią przyjaźnić, a Reb nie wie jak ma walczyć o naszą przyjaźń. No na wszystkie święte sznurówki! Ja nie chcę się z nią przyjaźnić?! Przecież to ona znalazła sobie lepsze towarzystwo i ma mnie w bardzo dalekim poważaniu.

Zmęczona wstałam z łóżka i w piżamie poczłapałam w stronę kuchni nie zamykając za sobą drzwi od sypialni. Nie spałam pół nocy czekając aż może Rebecka wróci, ale nic takiego się nie stało więc wreszcie usnęłam. 

Wyciągnęłam z szafki kubek wraz z miseczką. Do pustego kubka nasypałam kawy i dwie łyżeczki cukru po czym wstawiłam wodę na gazówkę. Potem wyciągnęłam zimne mleko z lodówki i wlałam je do miseczki zasypując po chwili czekoladowymi płatkami. Wyciągnęłam jeszcze łyżkę i usiadłam przy wyspie kuchennej wkładając pierwszą porcję swojego śniadania do ust. Skrzywiłam się gdy poczułam nieprzyjemny chłód spowodowany zimnym mlekiem. To tak jakbym ugryzła loda. Nigdy nie lubiłam takiego uczucia chwilowego odrętwienia i porażenia małych nerwów w swoim ciele.

- Woda ci się gotuję - podskoczyłam na czyjś głos tuż przy wejściu. Spojrzałam wystraszona w górę i ujrzałam stojącą Rebeckę z rozmazanym makijażem i rozczochranymi włosami. Miała na sobie te same ubrania co wczoraj. 

Wstałam z krzesełka i wyłączyłam gazówkę zalewając sobie kawę gorącą wodą i mieszając ciemną ciecz. Mocna. Kawa wyglądała jak jakaś smoła. 

- Gdzie byłaś przez całą noc? - zapytałam gdy postawiłam swój kubek obok miseczki z płatkami. Rebecka również zaczęła przygotowywać sobie śniadanie. 

- Jak to gdzie? W łóżku - odpowiedziała mi wymijająco i nawet przez chwilę na mnie nie spojrzała. Miałam ochotę chwycić ją za te głupie kudły i potrząsnąć. 

- Och to na pewno, szkoda tylko, że nie w swoim - odparłam i odłożyłam łyżkę na blat. Czułam jak zdenerwowanie rośnie we mnie jeszcze bardziej. 

- Nie jestem dzieckiem, a ty nie jesteś moją matką żebym się tobie spowiadała - spojrzałam na nią zdziwiona jej doborem słów jak i tonem. 

- Doprawdy? Bo wiesz zachowujesz się właśnie jak dziecko i radzę ci spuścić z tonu bo ja ci nie popuszczę tak jak chłopaki wczoraj - ostrzegłam ją i znów odwróciłam się do niej tyłem.

Mianowicie wczoraj gdy Rebecka zaczęła swoje przedstawienie, zaczęła się na wszystkich drzeć, a gdy chciałam jej coś powiedzieć Louis sprawnie mnie uciszył przyciskając swoją brudną łapę do moich ust. Oni pozwolili aby ich wyzywała i traktowała jak ostatnie gówna, ale ja tak nie zrobię. 

- Interesujące Shelby na prawdę. Jestem ciekawa czy gdyby Harry wiedział o twojej pokaźnej przeszłości nadal tak ochoczo rypałby cię na naszej kanapie - wstałam z krzesła i chciałam najzwyczajniej w świecie wyjść stamtąd. Moja wola walki jakoś sobie spierdoliła. - Prawda w oczy kole, co nie? - dodała cicho i wiedziałam, że jest z siebie zadowolona. 

- O co ci do chuja malutkiego chodzi?! - krzyknęłam i spojrzałam na nią gniewnie. Ten poranek robi się co raz gorszy. 

- O co mi chodzi? Cóż pomyślmy. Ach tak wiem! Pieprzyłaś się z chłopakiem, który mi się podoba! O to mi chodzi - nie wytrzymałam i po prostu... Zaczęłam się śmiać. Najgłośniej jak potrafiłam.

- Czy ty się słyszysz? Po pierwsze zasrana gwiazdeczko: nie pieprzyłam się z nim i wiedziałabyś o tym gdybyś tylko mnie wczoraj posłuchała. A po drugie skoro Harry ci się podoba to po cholerę szlajasz się z tym całym Drake'iem? - nie czekałam na jej odpowiedź bo wiedziałam, że to doprowadzi do jeszcze większej kłótni. Po prostu wyszłam spokojnym krokiem z kuchni kierując się z powrotem do swojego pokoju. 

Zamknęłam za sobą drzwi i rzuciłam się na łóżko. Miałam ochotę ryczeć, ale przecież ja nie zrobiłam niczego złego. To wszystko wina Rebecki. Tylko jak jej to delikatnie uświadomić? 

Po kilku minutach leżenia twarzą na poduszce zebrałam się w sobie i wstałam wyciągając z szafy ubrania. Z wybranymi rzeczami udałam się do łazienki. Ściągnęłam z siebie piżamę i od razu weszłam do kabiny prysznicowej odkręcając wodę. 

Gdy umyłam się dokładnie owinęłam się brązowym ręcznikiem i stając przed lustrem zaczęłam suszyć swoje włosy. Po chwili zaczęłam podśpiewywać sobie jakieś piosenki pod nosem dopóki nie wysuszyłam wszystkich włosów. Potem ubrałam na siebie bieliznę i związałam włosy w wysokiego kucyka. Nie chciało mi się bawić w malowanie dlatego wytuszowałam tylko rzęsy aby powiększyć optycznie oczy, po czym ubrałam się. Ziewając wyszłam z łazienki i podskoczyłam gdy ujrzałam czyjąś wysoką sylwetkę tuż przy mojej komodzie. 

- Styles! - krzyknęłam i zatrzasnęłam szufladę z bielizną, którą najwyraźniej zainteresował się chłopak. Spiorunowałam go wzrokiem. 

- Witaj moja piękna pani - Harry pochylił się przede mną i chwycił moją dłoń całując jej zewnętrzną stronę. Wywróciłam oczami i wyrwałam rękę z jego uścisku. 

- Co ty tutaj robisz zboczeńcu? - zapytałam i zaczęłam poprawiać swoją rozkopaną pościel. Gdy miałam w ręce jedną z poduszek miałam wielką ochotę przywalić nią Harry'emu. 

- Wczoraj byłem dla ciebie Żółwikiem. I jak to co? Przecież mamy dzisiaj naszą gorącą randkę, która będzie trwała cały dzień - Harry oparł się o szafę i założył ręce na klatce piersiowej. 

- Styles ja na prawdę nie mam ochoty się dzisiaj z tobą użerać, także idź wywołać atak serca u jakiejś waszej fanki, dobra? - chwyciłam telefon z szafki sprawdzając, która jest godzina. Jęknęłam cicho gdy doszło do mnie to, że zapewne spóźnię się do Domu Dziecka. 

- Niestety nie mogę tegoż uczynić ponieważ wszystko jest już załatwione - co raz bardziej podobała mi się wizja przypieprzenia mu poduszką. 

- Harry ja mam pracę. Mówiłam ci to wczoraj chyba z milion razy - odparłam i otarłam drzwi pokazując ręką, że ma wyjść. 

- Nie prawda. Powiedziałaś to tylko piętnaście razy. Liczyłem - uśmiechnął się do mnie zadowolony ze swojej umiejętności liczenia do dwudziestu. Jęknęłam zirytowana i sama wyszłam z pokoju, słysząc jak on zamyka za sobą drzwi i idzie tuż za mną. 

- Jeżeli chcecie się rypać jak króliki w czasie godowym to wynocha z mieszkania - Rebecka minęła nas z zniesmaczoną miną i trzasnęła za sobą drzwiami od swojego pokoju. Otwarłam usta ze zdziwienia i spojrzałam zszokowana na Harry'ego. 

- Uczeń przerósł ucznia, co nie? - powiedział i zaśmiał się nadal widząc moją zdezorientowaną minę. - Zamknij buzię Shelby bo ci mucha wleci - dodał i zaczął się znów śmiać.

- Głupi jesteś - uderzyłam go w ramię i zeszłam po schodach na korytarz. Ku mojemu zdziwieniu na dole stało dwóch napakowanych gości. 

- To nasi dzisiejsi ochroniarze, biedronko - Harry stanął obok mnie i uśmiechnął się zadowolony widząc moje zmieszanie. - Ej po co tutaj jest ten korytarz, skoro i tak trzeba wyjść z mieszkania i przejść przez następny? - zadał to nurtujące wszystkich pytanie.

- Po pierwsze: nie idziemy na żadną randkę, a po drugie: też zadaję sobie to pytanie.

***

Patrzyłam jak Harry śmieje się z Conradem. Nie mogłam uwierzyć w to co widzę. Harry miał niezwykłe podejście do dzieci. Potrafił z nimi rozmawiać i one w pełni go słuchały. Nie dość, że zabrał mi Conrada, to jeszcze inne dzieciaki z wielką chęcią lgnęły w jego stronę zostawiając mnie na chwilę w spokoju.
- Niesamowite co - obok mnie stanęła pani Barbara, która również wpatrywała się w Harry'ego i dzieciaki. Uśmiechnęłam się szeroko widząc jak jedna z dziewczynek wskakuję chłopakowi na kolana, a on obejmuję ją ręką aby nie spadła.
- Harry to dużo dziecko więc bez problemu się z nimi dogaduję - odparłam i uśmiechnęłam się jeszcze szerzej gdy Harry spojrzał w moją stronę.
- Tak ma bardzo dobre podejście - ciche westchnienie wydobyło się z ust pani Barbary. Spojrzałam na nią zapominając o słodkości Harry'ego i dzieci.
- Czy coś się stało? Wydaję się pani smutna - oparłam się o ścianę i dzielnie wytrzymałam spojrzenie starszej kobiety.
- Dzwonił prawnik rodziców Conrada. Chcą się z nim zobaczyć. Jeszcze dziś - oddech uwiązł mi w gardle. Mój wzrok od razu powędrował w stronę roześmianego chłopca. Nie... 
 - Ale... Przecież... Oni nie mogą tego zrobić. Jemu nadal jest ciężko normalnie funkcjonować, a gdy ci ludzie... Boże niech mi pani powie, że można im tego jakoś zabronić. Przecież oni nie mogą znów mu namieszać w głowie - mój głos łamał się z każdym następnym słowem. Nie mogłam pojąć jak ci cholerni ludzie, po tym wszystkim co zrobili swojemu dziecku chcąc jeszcze bardziej namieszać w jego krótkim życiu.
- Niestety Shelby nie możemy nic zrobić. Oni nadal są jego rodzicami i przy obecności psychologa mogą się z nim spotkać - jęknęłam i przetarłam twarz dłońmi.
- Powiedziała mu już pani? - zapytałam cicho i miałam nadzieję, że powie 'tak'. Miałam nadzieję, że mimo tego co ma się wydarzyć Conrad nadal się uśmiecha.
- Właśnie mam zamiar to zrobić. Jeszcze nie wiem jak, ale muszę to zrobić - przytuliła mnie delikatnie pocierając moje plecy.
- Ja to zrobię. Powiem mu - powiedziałam cicho i odsunęłam się od niej wzdychając cicho. Dawaj Shelby. Podeszłam niepewnie do całego zbiorowiska i uśmiechnęłam się słysząc jak Conrad upomina Harry'ego co do wyboru kredek.
- Shelby wszystko w porządku? - zapytał brunet i spojrzał na mnie zaniepokojony. Pokiwałam delikatnie głową i odchrząknęłam.
- Conrad chodź na chwilkę - wyciągnęłam rękę w stronę chłopca, a ten chwycił ją ochoczo i odsunął się od Harry'ego idąc odważnie za mną na drugi koniec salonu.
Posadziłam go na fotelu stojącym w rogu i ukucnęłam przed nim. Chwyciłam jego małe rączki i zamknęłam na chwilę oczy.
- Teraz zacznę mówić coś, czego nie chcę i proszę cię nie przerywaj mi dobra? - powiedziałam cicho i spojrzałam na niego. Pokiwał delikatnie głową. - Twoi rodzice chcą się z tobą spotkać i prawdopodobnie zrobią to jeszcze dziś - uśmiech z jego twarzy znikał po woli, a moje serce pękało. Nie chciała mu tego mówić. Wolałam spakować go do jakiejś wielkiej walizki i wywieźć stąd dopóki jego rodzice sobie nie odpuszczą.
- Będziesz tam ze mną? - zapytał cicho i widziałam jak walczy ze swoimi łzami. On nie chciał ich widzieć i to było po prostu oczywiste.
- Chciałabym Conrad. Na prawdę bym chciała, ale nie mogę. Będzie tam z tobą pani Barbara i pani Johanna - odpowiedziałam i nim zdążyłam mrugnąć Conrad objął mnie mocno za szyję i przytulił mocno płacząc. Zamknęłam oczy i zaczęłam głęboko oddychać. Jeżeli zacznę płakać to na pewno mu nie pomogę.
- Ja nie chcę tam iść - wyszeptał i zaniósł się jeszcze większym płaczem. Zagryzłam wargę, ale mimo tego i tak zaczęłam płakać razem z nim.
- Wiem słonko wiem. I uwierz mi gdybym mogła zrobić cokolwiek abyś ich więcej nie oglądał to bym to zrobiła.
***
Patrzyłam jak pani Barbara prowadzi za rękę Conrada do pokoju, w którym czekali na niego rodzice. Podbiegłam do nich i chwyciłam chłopca za drugą rękę na co lekko się do mnie uśmiechnął. Harry stał gdzieś z tyłu i byłam w pełni świadoma, że wpatruję się w całą scenę z jakimś głupkowatym wyrazem twarzy. Pani Barbara otwarła drzwi, a ja wraz z Conradem weszła do środka i rzuciłam gniewne spojrzenie w stronę ludzi, którzy byli potocznie nazywani rodzicami.
- Dasz radę mały - wyszeptałam i przytuliłam do mocno do siebie. Usłyszałam jego cichy śmiech i poczułam się trochę lepiej wiedząc, że nie da się szybko złamać.
- Do jutra Shelby - powiedział i uśmiechnął się do mnie w dołu. Poczochrałam jego włosy i znów spojrzałam na jego rodziców.
- Znam karate i kung-fu. Radzę go nie skrzywdzić bo przyjadę do was w odwiedziny. Czołgiem - powiedziałam i uśmiechnęłam się fałszywie w ich stronę. Puściłam jeszcze oczko do Conrada i wyszłam z pokoju mając nadzieję, że pani Barbara w razie czego posłuży się jakimś moim wierszykiem. Oczywiście wcześniej zasłaniając uszy Conradowi.
- Wszystko będzie dobrze. Zobaczysz - Harry objął mnie ramieniem i uśmiechnął pocieszająco w moją stronę. Westchnęłam i pokiwałam głową.
- Wiem po prostu... Nie mogę pojąć jak nie którzy ludzie są nieczuli wobec własnego dziecka - odpowiedziałam i pozwoliłam aby jego ręka obejmowała mnie dopóki nie wsiedliśmy do samochodu.
***
Sama nie wiem jakim cudem, ale Harry'emu jednak udało się wyciągnąć mnie na tą jego randkę. Nie miałam najmniejszej ochoty na jakiekolwiek towarzystwo, ale do niego to najwyraźniej nie docierało.
- No weź Shelby. Uśmiechnij się wreszcie - Harry dźgnął mnie lekko w żebra i wyciągnął do mnie rękę chcąc pomóc mi wejść na łódkę.
Błyskotliwym pomysłem Harry'ego było to, że wynajął jakąś łódkę, i stwierdził, że popływamy sobie nocą po Tamizie. Zaimponował mi tym. Nie wynajął jakiegoś jachtu czy czegoś. To była prosta łódką z daszkiem, który zakrywał kierownice i te wszystkie inne guziczki, których raczej nie powinnam dotykać.
- Chcę do domu - powiedziałam gdy usiadłam obok niego pod daszkiem. Styles zaśmiał się z mojej naburmuszonej miny i przekręcił kluczyk w stacyjce. - Ty umiesz tym jeździć?
- Zaraz się przekonamy - mruknął i ruszył, a ja chwyciłam się jakiejś metalowej rury aby w razie jakiegoś zderzenia nie wylecieć nie wiadomo gdzie.
- Jakbyś przeżył, a ja nie to możesz wziąć moje rzeczy! - krzyknęłam do niego i uśmiechnęłam się szeroko.

 Perspektywa Harry'ego

Patrzyłem jak Shelby ostrożnie siada na lufie i podciąga kolana do klatki piersiowej. Ściągnęła gumkę z włosów i pozwoliła aby te zaczęły latać na wszystkie strony. Wyglądała tak spokojnie. Niczym bogini.
Wyłączyłem silnik i również przysiadłem na lufie tuż obok zrelaksowanej brunetki. Widać było po niej, że podoba jej się to gdzie teraz była. Zarzekała się, że nie chce iść ze mną na randkę, że chce wrócić do domu, ale w tej chwili byłem pewny tego, że chciała tutaj ze mną być.
- Myślisz, że jest tutaj głęboko? - zapytała i spojrzała na mnie z tym swoim błyskiem w oku. Louis opowiadał nam, że jej oczy zawsze się świecą gdy ma dobry humor.
O dziwo to właśnie z Lou jak na razie ma najlepsze stosunki mimo tego, że na początku swojej znajomości kłócili się za każdym razem gdy się widzieli.
- Shelby jesteśmy na środku rzeki. Oczywiście, że jest tutaj głęboko - powiedziałem i zaśmiałem się z jej zszokowanej miny.
- To ty wiesz jak to się nazywa? - zaczęła się ze mną droczyć i na prawdę podobało mi się to, że ma takie lekkie podejście do życia i do ludzi.
- Jestem mądrzejszy niż myślisz - odpowiedziałem i szturchnąłem ją lekko ramieniem przez co zaczęła się śmiać.
- Wiesz, że mogłabym się teraz kłócić? - spojrzała na mnie z boku i puściła oczko. - Ale nie chce mi się dlatego nic nie powiem - dodała i znów zaczęła wpatrywać się w lekko falującą wodę.
- Wiesz na co mam ochotę? - zapytałem po kilku minutach ciszy między nami. Nie była ona krępująca czy coś, tylko, że ja lubię mówić.
- Na mnie? - poruszała zabawnie brwiami.
Zacząłem wpatrywać się w jej oczy, które były niemal czarne przez ciemność, nas otaczającą. Włosy falowały w okół jej twarzy, a uta były wykrzywione w uśmiechu. Piękna...
- Też... - wyszeptałem i zbliżyłem się do niej lekko. Czułem na twarzy jej przyspieszony oddech. - Mam ochotę cię pocałować - dodałem i oblizałem usta.
- Potrafisz pływać? - zapytała cicho i skupiła swój wzrok na moich ustach. Pokiwałem delikatnie głową i podniosłem się kucając przed nią. - To dobrze - dodała normalnym tonem głosu i popchnęła mnie do tyłu. Straciłem równowagę i z krzykiem poleciałem do tyłu. Wprost do wody. Dodam, że zimnej wody.
Przez chwilę znajdowałem się pod powierzchnią, ale nawet tutaj słyszałem jej stłumiony śmiech. Wynurzyłem się i zacząłem kaszleć chcąc pozbyć się cieczy ze swoich płuc.
- I czego rżysz! - krzyknąłem i podpłynąłem do łódki wyciągając rękę w stronę Shelby. - No dalej tyłek mi marznie - powiedziałem, a ona starając się uspokoić wyciągnęła w moją stronę rękę.
Jakimś cudem wciągnęła mnie na pokład i znów zaczęła się śmiać.
- Krzyczałeś jak baba - wydusiła z siebie i westchnęła ocierając łzy z kącików oczu. - I właśnie tak się kończą próby całowania mnie.
- Cóż podoba mi się takie zakończenie - powiedziałem i szybko przyciągnąłem ją do swojego mokrego ciała. Shelby położyła mi ręce na klatce piersiowe i starała się mnie odepchnąć.
- Styles kutasie jesteś mokry! - krzyknęła i skrzywiła się gdy potrząsnąłem głową ochlapując ją osobnymi kropelkami wody.
- Ty też jesteś mokra - odpowiedziałem i najwyraźniej dziewczyna musiała załapać moją aluzję ponieważ uderzyła mnie lekko w ramie i zaśmiała się cicho.
- Puścisz mnie? - zapytała już spokojnie i przygryzła swoją dolną wargę.
- Za chwilę - wyszeptałem z ustami tuż przy jej wargach. Dajesz królu. 
-----------------------------------------------------------------------------
Przepraszam, że ta długo. Nie wiem kiedy następny! 
7 = komentarzy 
Tak wiem, skopałam ten rozdział.  

13

  - O Boże Harry mocniej! - krzyknęłam, a kanapa pode mną zaczęła skrzypieć, aż sama się lekko skrzywiłam na ten dźwięk.

- Przecież się staram! - odkrzyknął mi i przez przypadek strącił wazon stojący na stoliku. Ten upadł na podłogę robiąc dość dużo hałasu przez to, że był w środku pusty.

- O kurwa mać Harry! - chwyciłam się oparcia aby nie spać z kanapy i nie nahałasować jeszcze bardziej niż dotychczas. Lubiłam sąsiadów z dołu.

- Jezus Shelby! - gdy zobaczyłam minę Harry'ego miałam ochotę wybuchnąć śmiechem, ale wiedziałam, że nie mogę tego zrobić. Przecież chłopak się starał.

- Co wy robicie? - w wejściu do salonu pojawili się chłopcy. Zeskoczyłam z kanapy i spojrzałam na Harry'ego, który powstrzymywał swój śmiech.

- Odstraszamy jakąś starą babę, która chce poderwać Żółwika - odpowiedziałam i usiadłam kulturalnie na kanapie podnosząc jeszcze  wazon, który Styles strącił.

- Kogo? - zapytał Niall, który był całkowicie zdezorientowany jak i przestraszony odgłosami, które przed chwilą wydobywaliśmy z Harrym. 

- Harry'ego - odparłam, a Niall pokiwał głową na znak, że rozumie o co chodzi choć jego mina zdradzała całkiem coś innego.

Jakąś godzinę temu gdy Harry do mnie przyszedł po korytarzu zaczęła chodzić jakaś starsza kobieta. Nic dziwnego prawda? Też tak na początku myśleliśmy dopóki nie zaczęła nawalać w drzwi, a gdy już ktoś jej otworzył to pytała się czy Styles nie ma ochoty na szybki numerek, bo ona mimo swojego wieku potrafi zdziałać cuda. 

I właśnie wtedy zrodziła się w mojej głowie chora myśl aby poudawać trochę różne sytuację. Możecie sobie gadać co chcecie, ale to było genialne. 

- Ja pierdole. Jakaś stara... - w salonie pojawił się również Louis, który zamilkł gdy tylko mnie zobaczył. - A co ona tu robi? - zapytał i wskazał na mnie ruchem głowy. 

- Hmm no nie wiem mieszkam? Raczej to ja powinnam się pytać, co TY tutaj robisz - wstałam z kanapy i zaczęłam kierować się w stronę kuchni. - Tępa kapuściana głowa. - mruknęłam gdy akurat przechodziłam obok Zayn'a, a ten zaczął się śmiać i krztusić zarazem. 

- Nie rób tak obok mnie - powiedział gdy trochę się uspokoił. Wzruszyłam ramionami nie rozumiejąc jego reakcji na moje słowa. 

- Niall kochanie chcesz coś zjeść? - zwróciłam się do blondyna nie patrząc nawet na niego.

Weszłam do kuchni i czekałam cierpliwie na odpowiedź ze strony Niall'a. 

- Słyszeliście? Powiedziała 'kochanie'. Też cię kocham KOCHANIE - wraz z wypowiedzią chłopaka w salonie wybuchł atak śmiechu ze strony jego przyjaciół. 

- 'You turned around and you stole my heart with just one look. When I saw your face I feel in love. It took a minute girl to steal my heart tonight. With just one look been waiting for a girl like you' - Harry zaczął śpiewać i przyszedł do mnie drąc się niemiłosiernie. Tuż za nim podążał wianuszek testosteronu. 

- Nie drzyj mordy hemoroido - powiedziałam i zaczęłam wyciągać szklanki z szafki podczas gdy Styles wyciągnął sok z lodówki.

- O ktoś ma nowy zasób słów - zamknęłam oczy gdy usłyszałam zgryźliwy komentarz ze strony Louisa. Uśmiechnęłam się fałszywie i już wtedy wiedziałam, że wygrałam. 

- Louis, Louis głupia pało wpierdolić ci to za mało. A więc jeżeli jeszcze raz powiesz coś co mnie zdenerwuję wtedy dowiesz się jak boli gdy masz dwa chuje - odparłam i po kilku sekundach ciszy chłopcy znów zaczęli się śmiać tylko, że tym razem bez Louisa. 

- Dwa? Wiesz, że to było bez sensu? - zapytał Liam gdy otarł łzy z kącików oczu. Wzruszyłam ramionami.

- Nie miałam rymu - odpowiedziałam po czym wyciągnęłam z szafki chipsy, których nienawidziłam i szczerze nie miałam pojęcia jakim cudem one się tam znalazły. - Łap! - rzuciłam w stronę Niall'a bombę kaloryczną i uśmiechnęłam się widząc szczęście na jego twarzy.
- Ta kobieta wie jak zrobić mi dobrze - powiedział gdy wreszcie udało mu się otworzyć przeklętą paczkę.
- Ona wie jak zrobić wszystkim dobrze - powiedział cicho Louis i zaczął kaszleć i rozglądać się po kuchni w poszukiwaniu swojego mózgu.
- Przy tobie to raczej nie ma dużo roboty - odparłam i napiłam się soku cały czas patrząc na Louis'a, który robił się czerwony ze złości.
- Wy wiecie, że te wasze kłótnie są dziecinne, prawda? - zapytał Zayn i stanął obok mnie. Pachniało od niego dymem papierosowym.
- No w końcu ktoś tutaj jest dziecinny to co się dziwisz - Louis uśmiechnął się do mnie cwanie i założył ręce na klatce piersiowej.
- Fajnie, że przyznajesz się do swoich wad.
- No tak bo ja w odróżnieniu do ciebie nie jestem jakąś pieprzoną zapatrzoną w siebie laseczką, która chce udawać jakiś cholerny ideał.
- Dość! - Liam rzucił chłopakom jakieś porozumiewawcze spojrzenie, a Harry pokiwał głową i zaczął wychodzić z kuchni ciągnąc za sobą chłopaków. - Nie wyleziecie stąd dopóki się nie pogodzicie! - Liam wraz ze swoją bandą zaczął zbiegać ze schodów, a ja spojrzałam zdezorientowana na Louisa, a potem wszystko zajarzyłam.
- Nawet się kurwa nie ważcie! - wrzasnęłam za nimi i zaczęłam biec w stronę wyjścia.
Akurat gdy dobiegłam do drzwi, któryś z przygłupów przekręcił klucz w zamku.
- Jak się pogodzicie to dajcie znać! - Harry zaczął się śmiać i zaczęli odchodzić korytarzem co mogłam stwierdzić po krokach odbijających się od ścian.
- Otwórzcie! Ja muszę iść do pracy! Kurwa mać! - kopnęłam w drzwi i oparłam na nich czoło.
***
Siedziałam oparta o ścianę i kołysałam głową na boki chcąc znaleźć sobie jakieś zajęcie. Już od dobrej godziny siedzę zamknięta z Louisem w mieszkaniu bez prądu. Na prawdę wydaję mi się, że jeszcze dziś kogoś pobiję. Albo kilka ktosiów. 
- Wiesz, że to przez ciebie tutaj siedzimy - odezwał się Louis podrzucając poduszkę do góry. Och miałam wielką ochotę chwycić ją i przycisnąć do jego twarzy.
- Tak oczywiście, że bo to przecież ja kogoś zmuszałam do różnych rzeczy - odparłam i zamknęłam oczy. Dobrze, że pani Barbara jest na tyle wyrozumiała i miła, że zrozumiała, że nie mam jak dotrzeć do pracy. Szkoda mi tylko Conrada. Na pewno na mnie czekał.
- Wiesz, jaki jest twój problemy? - zapytał i z tego co usłyszałam usiadł na kanapie.
- Nie interesuję mnie twoje zdanie - odpowiedziałam nadal nie otwierając oczu. Może się zdrzemnę? To nie jest takie głupie.
- Nic nikomu o sobie nie mówisz. Pewnie tylko Rebecka wie najwięcej, ale mogę się założyć, że nie mówisz jej wszystkiego. Zachowujesz się tak jakbyś bała się zaufać innym ludziom. I to jest właśnie twój problem. Boisz się zaufać - otwarłam oczy i przez chwilę się w niego wpatrywałam. Cóż nie mogę zaprzeć, jego tezie. Fakt bałam się zaufać ludziom, ale on nie miał zielonego pojęcia dlaczego. Przecież tutaj nie chodzi o jakiś mały urazki psychiczny z dzieciństwa. Tutaj chodzi o coś o wiele większego.
- Wiesz, że moja złość na ciebie nie ma nic wspólnego z zaufaniem, prawda? - poprawiłam się na podłodze, czując jak drętwieje mi tyłek.
- Taa jesteś wściekła za to, że zdecydowałem za ciebie i zawiozłem do nas. Straszne - Louis przewrócił oczami i znów zaczął się bawić poduszką.
- Ostatnia osoba, która chciała za mnie decydować i rządzić moim życiem skończyła dwa metry pod ziemią, więc uważaj - nie kontrolowałam swoich słów.
- Co? - zapytał i wpatrywał się we mnie zdziwiony.
Zignorowałam go i znów zamknęłam oczy. Mimo całej mojej walki powróciły wspomnienia. Te dobre, jak i oczywiście te złe.
Shelby  Evans jest winna zarzucanego jej czynu...
Och, oczywiście, że byłam. Ku temu nikt nie miał najmniejszych wątpliwości. A po za tym sama się przyznałam. Powiedziałam wszystko. Od początku, ale mimo wszystko i tak ta cała sprawa potoczyła się nie tak jak to sobie wyobrażałam.
Czy Louis ma rację? Może to, że nie potrafię mu to końca zaufać, powiedzieć wszystkiego o sobie psuję wszystko co obydwoje próbujemy zbudować. No bo przecież próbujemy, prawda? On się stara, ja się staram. I co z tego jak na razie wyszło? Nic. I to z mojej winy.
- Jak miałam szesnaście lat poznałam pewnego chłopaka, w którym od razu się zadurzyłam - odezwałam się cicho zwracając tym samym na siebie uwagę Louisa. - Spotykaliśmy się pół roku aż wreszcie staliśmy się parą. Wiesz taki pierwszy poważny związek.
- To o nim opowiadałaś Zayn'owi na tym festynie? - zapytał, a ja pokiwałam głową przywołując do głowy wspomnienie z naszego wspólnego wypadu. Wtedy jeszcze Rebecka była normalna.
- A więc jak pewnie udało ci się podsłuchać, zdradził mnie przez co miałam małe problemy. Cóż Zayn poznał tylko jedną czwartą całej opowieści. Gdy już w miarę się ogarnęłam wszystko wróciło wraz z nim. Przyszedł do mnie taki samotny i bezbronny, że po prostu nie umiałam mu nie wybaczyć. Dość szybko po naszym zejściu oświadczył mi się. Znaleźliśmy wspólne mieszkania, za które płacił on i moi rodzice się dokładali ponieważ ja nadal się uczyłam, a on już nie. Po jakiś dwóch miesiącach wzięliśmy ślub. Ja już wtedy miałam osiemnaście lat, moi rodzice nie robili problemów więc nic nie stało nam na przeszkodzie. Na początku wszystko było wspaniale, ale potem zaczęły się schody. Bardzo szybko nastąpiła w nim zmiana, miał mnie gdzieś wolał swoich kumpli. Trwało to kilka tygodni aż pewnego wieczoru gdy wrócił pijany wkurzyłam się i powiedziałam, że dopóki się nie ogarnie będę mieszkała z rodzicami. Cóż wściekł się i... - zamknęłam na chwilę oczy. - Powiedział, że jestem jego i to on będzie decydował o tym gdzie będę mieszkać i co będę robić. Już trochę zdążyłeś mnie poznać więc pewnie domyślasz się, że odpyskowałam czym wkurzyłam go jeszcze bardziej.
- Uderzył cię? - mimo zamkniętych oczu czułam, że za chwilę ciało Louisa znajdzie się tuż obok mojego na zimnej podłodze.
- Nie. Ale, wiesz to chyba by było lepsze. On... Chwycił mnie za ręce i stwierdził, że spędzimy razem upojną noc. Nie chciałam się z nim pieprzyć bo po pierwsze byłam na niego wkurwiona, a po drugie nie wiem czy czasem nie zaliczył jakiejś panienki w barze. Bynajmniej nie spodobała mu się moja odpowiedź i dalej dążył do swojego celu. Pamiętam jak chwyciłam lampę, którą dostaliśmy od Rebecki i rozbiłam mu ją na głowie oszołamiając go. Wtedy pobiegłam do kuchni i chciałam gdziekolwiek zadzwonić, ale nie zdążyłam. On przyszedł za mną ze strużką krwi na czole i coś do mnie krzyczał, ale nie pamiętam już co. Impulsem było chwycenie noża z blatu i gdy tylko do mnie podszedł wbiłam go w jego brzuch. Gdy tylko upadł uciekłam stamtąd do rodziców i wszystko im opowiedziałam i dopiero oni zadzwonili na pogotowie i policję - cały czas siedziałam oparta o ścianę, z zamkniętymi oczami aż poczułam dłoń Louisa na mojej. Dopiero wtedy otwarłam oczy i spojrzałam na niego. Wyglądał na przerażonego. - Dwa dni po moich urodzinach odbył się proces. Oczywiście do wszystkiego się przyznałam. Prokurator zaciekle starał się abym trafiła za kratki, ale sąd uznał, że działałam w samoobronie i mnie uniewinnił.
- No, a jakże by inaczej! Broniłaś się Schelby. To nie była twoja wina - Louis mocniej ścisnął moją rękę, a ja uśmiechnęłam się lekko.
- Niby tak, ale pomyśl. Gdybym wtedy wybiegła na korytarz. Zaczęła krzyczeć, na pewno ktoś by wyszedł z mieszkania, a on by żył. Zapewne nie bylibyśmy razem, ale on by żył. Rozumiesz? - Louis objął mnie ramieniem i przytulił pozwalając mi na chwilę słabości. Nie płakałam. Ja nie płaczę.
- Jak on miał na imię? - zapytał po chwili milczenia. Odsunęłam się od niego i westchnęłam. Spojrzałam na niego.
- Louis - powiedziałam cicho i przetarłam kark ręką.
- Okej. No to mnie zagięłaś. Zawsze myślałem, że moje imię jest piękne i boskie, ale teraz zmieniam zdanie - parsknęłam śmiechem i znów odsunęłam się od niego uśmiechając się lekko. Czułam się lepiej. Teraz nie musiałam go okłamywać.
***
Śmiałam się tak bardzo, że ledwo udawało mi się chwytać chociaż płytkie oddechy. Gdy Liam uwolnił nas z mieszkania pojechałam z Louisem do nich, a ci geniusze (wczuj się w sarkazm) wymyślili, że pokrają sobie w Twistera. Ja wraz z Eleanor stwierdziłyśmy, że lepiej się w to wszystko nie mieszać dlatego siedziałyśmy po prostu na kanapie i śmiałyśmy się z dziwnych póz jak i jęków graczy.
- Kurwa mać! Louis weź to kolano - Zayn próbował jakoś odepchnąć nogę Lou, ale ten zaczął krzyczeć, że ma go nie ruszać bo zaraz się wywróci. Z wielką satysfakcją przyglądałam się męczarniom bruneta i wzięłam kółko aby zakręcić nim i powiedzieć Lou gdzie ma się przemieścić.
- Louis prawa ręka na żółte - powiedziałam i zaśmiałam się słysząc jego jęk. Obejrzał się za siebie i pewnie kombinował jak ma dokonać właściwie niemożliwego. Gdy już prawie udało mu się przyjąć właściwą pozycję Harry kichnął przez co Lou się wystraszył i poległ wywracając siebie jak i Liam'a.
- Louis idioto! - krzyknął zdenerwowany brunet i wyczołgał się pod zwłok Tomlinsona. Spojrzałam na Eleanor i razem zaczęłyśmy się śmiać. Lepsze niż kabaret. 
- To nie moja wina! Przecież to Harry kichnął - zaczął się bronić i wstał z pogniecionej maty przeciągając się lekko.  
- No, a dlaczego kichnąłem? - zapytał się oburzony Styles i również wstał. - Nie wiesz? To ci powiem. Kichnąłem ponieważ twoje brudne kudły łaskotały mnie w nos.
- Nie mogłeś po prostu powiedzieć, że włosy Louisa cię łaskotały? Nie musiałeś robić z tego przemówienia - powiedziałam i przesunęłam się robiąc miejsce dla Louisa, który najwyraźniej miał ochotę przytulić się do swojej dziewczyny i wypłakać z powodu poniesionej klęski.
- Chciałem nadać całemu zdarzeniu nutkę dramaturgi - odparł Harry i usiadł obok przytulając mnie mocno niczym jakąś zabawkę.
- Naruszasz moją przestrzeń osobistą - wydukałam, a on od razu mnie puścił zdając sobie sprawę z tego, że zaraz oberwie. Uśmiechnęłam się zadowolona i położyłam ręce na brzuchu.
- Shelby i jak zgodziłaś się na propozycję Harry'ego? - Niall usiadł lokowatemu na kolanach, przez co ten jęknął i starał się zepchnąć blond przyjaciela.
- Jaką propozycję? - zapytałam i spojrzałam na ich dwójkę nic nie rozumiejąc.
- Zapomniałem ci powiedzieć, że jutro idziemy na randkę - wydusił Styles i jednym mocnym pchnięciem zrzucił z siebie Horana.
- Na co my przepraszam idziemy? - spojrzałam zdziwiona na Harry'ego, a ten poprawił swoje włosy i chwycił mnie za rękę.
- Wiem skarbie, że trudno ci w to uwierzyć, że ja niesamowity i przystojny Harry Styles zapraszam cię na randkę, ale tak moja droga. Będziesz miała ten zaszczyt - wygłosił swoją krótką mowę i uśmiechnął się w moją stronę.
- Och wielmożny ty! Dziękuję, że będę miała ten zaszczyt, ale...
- To będzie dobre - mruknął pod nosem Louis, a po chwili jęknął pewnie przez uderzenie Eleanor.
- Czy ciebie pojebało? Nie idziemy na żadną randkę! Jesteś obleśny, zboczony i cały czas gadasz o seksie, i mogę się założyć, że gdziekolwiek byśmy poszli od razu byś miał skojarzenia i ośmieszyłbyś nas publicznie - powiedziałam, a on zaśmiał się głośno.
- Kotek dzisiaj rano pieprzyliśmy się żeby odstraszyć jakąś babę, a ty mi tu teraz takie rzeczy mówisz? Bądź gotowa na dziesiątą. Jutrzejszy cały dzień spędzisz z mą piękną osobą - pocałował mnie w rękę, a potem wstał i chyba miał gdzieś iść, ale osoba stojąca w przejściu zadziwiła nie tylko jego, ale i również mnie.
- Co wy robiliście?! - krzyknęła i spojrzała na mnie wściekła. No to się zacznie.
----------------------------------------------------------------------------------------
 Przepraszam, że tak długo nie było rozdziału.
5 komentarzy- nowy rozdział.